Louis Lewin (historyk)

Jego młodzieńcze lata spędzone we Frankfurcie nad Menem wprowadziły go w świat akademicki, gdzie rozpoczął swoją edukację na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie. Tam obronił swoją pracę doktorską, co stanowiło przełomowy moment w historii niemieckiej akademii, ponieważ była to pierwsza praca doktorska dotycząca historii żydowskiej na niemieckich uniwersytetach.

W 1895 roku Lewin rozpoczął swoją karierę jako rabina, a jego pierwsze stanowiska obejmowały miasta takie jak Inowrocław, Pniewy i Kępno. W 1920 roku przeniósł się do Katowic, gdzie kontynuował swoją działalność religijną i akademicką. W 1925 roku, po obawach związanych z antysemickimi groźbami w Górnym Śląsku, osiedlił się we Wrocławiu, aby wykładać na Żydowskim Seminarium Teologicznym Fundacji Fränkla.

W 1939 roku Lewin podjął decyzję o wyjeździe do Izraela, osiedlając się w Bene Berak, gdzie zmarł dwa lata później. Jako członek rad redakcyjnych takich wydawnictw jak Monatsschrift für Geschichte i Wissenschaft des Jüdentums, Lewin znacząco wpłynął na rozwój studiów nad historią Żydów.

W trakcie swojej kariery Lewin opublikował szereg ważnych prac, w tym:

• Jüdische Ärzte in Großpolen – kluczową publikację poświęconą żydowskim lekarzom wielkopolskim,
• Die Landessynode der grosspolnischen Judenschaft – badania dotyczące żydowskich sejmików ziemskich w Wielkopolsce.